Τα παιδιά της Στ2' τάξης αφηγούνται ιστορίες του Χειμώνα!

Εκδρομή στα χιόνια

Μια Κυριακή του Ιανουαρίου ξύπνησα πολύ πρωί και είδα από το μπαλκόνι μου ότι όλα ήταν χιονισμένα. Ύστερα από λίγο αποφασίσαμε ότι θα μπορούσαμε να πάμε λίγο πιο ορεινά για να παίξουμε με το χιόνι. Φορέσαμε ζεστά ρούχα και ξεκινήσαμε. 

Μέχρι τα μέσα της διαδρομής συναντήσαμε πολύ κόσμο, αλλά όσο ανεβαίναμε στην πλαγιά του βουνού δεν συναντούσαμε ψυχή. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και το χιόνι μας έφτανε ως το γόνατο. Περπατήσαμε λίγο και μετά άρχισε ο ....χιονοπόλεμος! Φτιάξαμε και έναν τεράστιο χιονάνθρωπο και παίξαμε για αρκετή ώρα. Μετά ανεβήκαμε ως την κορυφή του βουνού, φτάσαμε ως το ραντάρ. Αν και είχε ομίχλη, η θέα ήταν καταπληκτική! Ήταν σαν να βρισκόσουν μέσα σε σύννεφο.

Μετά από λίγο μας φώναξαν οι γονείς μας και μας είπαν να φύγουμε πριν νυχτώσει, γιατί το βράδυ στο βουνό ήταν επικίνδυνο. Κατεβαίνοντας, είδαμε ένα αγριογούρουνο και μια αλεπού να τρέχουν στο χιόνι! Στη συνέχεια, κάναμε μια στάση για φαγητό, ξεκουραστήκαμε λίγο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Γυρίσαμε στο σπίτι και σκεφτόμουν γιατί να μην είναι όλες οι μέρες του χειμώνα έτσι!!!

Δημήτρης Μπεθάνης

Μια χειμωνιάτικη μέρα!

Ένα κυριακάτικο χειμωνιάτικο πρωινό οι γονείς μας αποφάσισαν να πάμε με τους φίλους μας μια εκδρομή. Όσο κι αν ρωτούσαμε δεν μας έλεγαν που θα πάμε και μας το κρατούσαν για έκπληξη. Το μόνο που μας είπαν, ήταν να ντυθούμε με ζεστά ρούχα.

Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε χιονισμένα έλατα και τις άσπρες στέγες των σπιτιών. Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο, στα Τρίκαλα Κορινθίας, στη Ζήρεια. Το τοπίο ήταν μαγικό.

Εμείς τα παιδιά τρέξαμε ενθουσιασμένα να παίξουμε στο χιόνι. Όσο παίζαμε τρελό χιονοπόλεμο, οι γονείς μας πήγαν για καφέ στο σαλέ. Παίξαμε διάφορα παιχνίδια, πήραμε πλαστικές σανίδες και κατεβαίναμε με φόρα τις πλαγιές. Όταν κουραζόμασταν πηγαίναμε για λίγο στους γονείς μας και μετά ξαναρχίζαμε πάλι από την αρχή το παιχνίδι.

Αφού χορτάσαμε παιχνίδι, κατεβήκαμε προς το χωριό και πήγαμε σε μια παραδοσιακή ταβέρνα να δοκιμάσουμε τα τοπικά προϊόντα.

Κατά την επιστροφή, περιγράφαμε στους γονείς μας όλα τα παιχνίδια που κάναμε στο χιονοδρομικό  κέντρο. Περάσαμε συναρπαστικά και είμαστε πολύ χαρούμενοι! Δεν είχα ξανανιώσει τόση χαρά και ευτυχία! Θα ήθελα να ξαναπάω πολλές φορές ακόμα!

Νικολέττα Σχινά

Μια μέρα στη χιονισμένη φύση!

Προχθές με το που έπεσαν τα πρώτα χιόνια στην περιοχή, αποφασίσαμε να πάμε παρέα με τους καλύτερούς μας φίλους, οικογενειακά, στα χιόνια. Έτσι, λοιπόν, κατά το μεσημεράκι, για να έχει παγωνιά ανηφορίσαμε προς το Ραντάρ, όπου ήμασταν σίγουροι πως θα έχει πυκνό χιόνι.

Πήγαμε όλοι με ένα αυτοκίνητο και στον δρόμο ήμασταν ενθουσιασμένοι, καθώς δεν βλέπουμε συχνά στην περιοχή  μας χιόνι. Μόλις φτάσαμε, ντυθήκαμε καλά και αρχίσαμε τον χιονοπόλεμο και τα αγγελάκια στο χιόνι. Ακόμη και οι μεγάλοι έπαιζαν μαζί μας. Έπειτα τους ζητήσαμε να μας βοηθήσουν να φτιάξουμε έναν χιονάνθρωπο. Εμείς σχηματίζαμε τις χιονόμπαλες και ο μπαμπάς με τον κ. Νίκο πήγαν να βρουν κλαδιά για τα χέρια του χιονάνθρωπου. Όταν τον τελειώσαμε, όλοι είπαμε ότι ήταν ο πιο ευτυχισμένος χιονάνθρωπος! 

Φυσικά εγώ είχα πάρει μαζί μου το ντρόουν, γιατί ήθελα να εξερευνήσω το δάσος, αφού δεν θα μπορούσαμε να περπατήσουμε λόγω του πυκνού χιονιού. Είδα από ψηλά όλο το δάσος, έφτασα και στα πιο ψηλά σημεία. Είδα πατημασιές ζώων πάνω στο χιόνι. Δυστυχώς όμως, λίγο πριν το κατεβάσω για να φύγουμε συγκρούστηκε με ένα μεγάλο πτηνό και έπεσε πάνω σ' ένα δέντρο. Παρόλη την προσπάθεια δεν κατάφερα να το κατεβάσω. Ευτυχώς η μαμά μου είχε μια καλή ιδέα και έτσι με ένα ξύλο κουνήσαμε τα κλαδιά, έπεσε το πολύ χιόνι και τελικά κατάφερα να το απεγκλωβίσω. 

Έπειτα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε σπίτι, γιατί ο ήλιος είχε κρυφτεί και το λιωμένο χιόνι είχε παγώσει. Όλοι μας νιώθαμε τόσο ξεκούραστοι ψυχικά, γιατί η ηρεμία και το κατάλευκο τοπίο μάς χαλάρωσε. Σίγουρα η μέρα αυτή θα μου μείνει αξέχαστη. Όποτε τη θυμάμαι θα γεμίζω θετικά συναισθήματα και θα ξεφεύγω απ' την καθημερινότητα.

Κωνσταντίνος Κατσούλης

Χιόνια!!!

Πριν από αρκετά χρόνια, μια χιονισμένη μέρα, ο μπαμπάς μου σκέφτηκε να πάμε όλοι μαζί με τον αδερφό μου στο εξοχικό μας σπίτι στον Πευκενέα.

Όταν φτάσαμε εκεί και ανοίξαμε την πόρτα, όλα ήταν κάτασπρα! Η θερμοκρασία είχε αγγίξει τους  -8 βαθμούς, πράγμα το οποίο με έκανε να νιώθω άβολα, γιατί δεν μου αρέσουν οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες! Αφού βγήκαμε από το αμάξι, κούμπωσα καλά το μπουφάν μου, φόρεσα το σκουφί και την κουκούλα και έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες. Το κρύο ήταν τσουχτερό!

Με τον Γιάννη φτιάξαμε έναν χιονάνθρωπο. Ο Γιάννης τον ονόμασε "Frostie", από ένα τραγούδι των Ζουζουνιών! Προσπάθησα να φτιάξω ένα αγγελάκι στο χιόνι. Ο μπαμπάς μου μου είπε να προσέχω , κι εγώ φοβήθηκα, στενοχωρήθηκα και έκλαιγα. Μετά από λίγο, παρόλο που ήμουν τσαντισμένη, προσπάθησα να μην το δείξω.

Από τότε, δεν ήθελα να ξαναδώ χιόνι, μου έφερνε στεναχώρια. Φέτος, που χιόνισε μετά από πολλά χρόνια θυμήθηκα εκείνη την λυπητερή ιστορία.

Σταματίνα Νικολάου

Πρώτη μέρα χιονιού!

Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα του 2015, είδαμε τα αδέρφια μου κι εγώ έξω στο μπαλκόνι κάτι άσπρο. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν τα σύννεφα που διαλύονταν και πήγα να ρωτήσω τη μαμά τι είναι αυτό. Μας είπε ότι είναι χιόνι και με αυτό μπορούμε να φτιάξουμε χιονάνθρωπο. Επίσης, μπορούμε να παίξουμε χιονοπόλεμο. Μας είπε ότι θα πηγαίναμε στο βουνό του Καβελάρη. Όταν γύρισε ο μπαμπάς από τα ψώνια ο αδερφός μου είπε: "μπαμπά, θα πάμε στον Καρβελάρη, για να δούμε το χιόνι!" Εγώ γέλασα, όταν ο Στέλιος είπε τον Καβελάρη "Καρβελάρη". Στη συνέχεια, η μαμά μάς έβαλε ζεστά και χοντρά ρούχα, κασκόλ, γάντια, σκουφιά για να πάμε στο βουνό.

Η χαρά μας δεν περιγραφόταν! Όταν φτάσαμε το τοπία ήταν κάτασπρο! Άρχισα να παίρνω μεγάλες μπάλες χιόνι και τις έριχνα στον αδερφό μου. Παίζαμε χιονοπόλεμο και φτιάξαμε χιονάνθρωπο!

Τέλος , όταν γυρίσαμε στο σπίτι πήγαμε στη γιαγιά και της είπαμε πως περάσαμε και φάγαμε ....παγωτό. Μμμμμ τι νόστιμο που ήταν! Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτή τη μέρα!

Ελένη Κατσούλη

Χιόνι στην πόλη!

Χθες το απόγευμα η οικογένειά μου κι εγώ καθόμασταν στο σαλόνι και βλέπαμε ειδήσεις. Συνέχεια έλεγαν για την ισχυρή χιονόπτωση των κοντινών περιοχών γύρω μας. Εγώ απελπισμένη που είχε να χιονίσει στα Μέγαρα πολλά χρόνια, κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Μαζί με τον αδερφό μου, συζητούσαμε και λέγαμε πόσο πολύ θέλαμε να ρίξει λίγο χιόνι! Στεναχωρημένοι κι απελπισμένοι και οι δυο πέσαμε για ύπνο με την ιδέα ότι δεν πρόκειται να χιονίσει.

Ξυπνήσαμε την άλλη μέρα, ο Γιάννης κι εγώ και τρέξαμε προς το παράθυρο. Είχαμε μια μικρή ελπίδα!

Και τι να δούμε! Η αυλή και η ταράτσα ήταν κάτασπρες! Όλα τα αυτοκίνητα της γειτονιάς ήταν σαν να μην υπήρχαν από το πολύ χιόνι που είχε πέσει πάνω τους. Εγώ, βέβαια και ο αδερφός μου είχαμε καταχαρεί! Βάλαμε ό,τι πιο χοντρό βρήκαμε μπροστά μας, βγήκαμε για να παίξουμε χιονοπόλεμο και να φτιάξουμε χιονάνθρωπο.

Αυτή η μέρα ήταν ξεχωριστή για μένα. Χάρηκα πολύ, μόλις είδα το χιόνι στην αυλή μας. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Θα την κρατήσω στη μνήμη μου, μαζί με όλες τις χαρές της παιδικής μου ηλικίας.

Μαρίσα Φουρτουλάκη