Μ. Τετάρτη
Βρήκα μια μικρή εκκλησία όλο τρεχούμενα νερά
και την κρέμασα στον τοίχο.
Τα μανουάλια της είναι πήλινα
και μοιάζουν με τα δάχτυλά μου όταν γράφω.
Από το πως αστράφτουν  τα τζάμια
καταλαβαίνω αν πέρασε άγγελος.
Και συχνά κάθομαι τ' απογέματα έξω στο πεζούλι
και κρατιέμαι στις κακοκαιρίες όπως το γεράνι...

Προχωρώ μέσ' από τα πέτρινα κεριά,
γυναίκες που κρατάν μισοφέγγαρα.
Ο Θεός λείπει. Αυτός ο κήπος δεν έχει τέλος
και κανείς δεν ξέρει τι τον περιμένει.
Κάθε όνομα φέγγει για λίγο μες στα σκοτεινά
κι ύστερα σβήνει και χάνεται.

Οδυσσέας Ελύτης (Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου)