Μ. Τετάρτη
Βρήκα μια μικρή εκκλησία όλο τρεχούμενα νερά
και την κρέμασα στον τοίχο.
Τα μανουάλια της είναι πήλινα
και μοιάζουν με τα δάχτυλά μου όταν γράφω.
Από το πως αστράφτουν  τα τζάμια
καταλαβαίνω αν πέρασε άγγελος.
Και συχνά κάθομαι τ' απογέματα έξω στο πεζούλι
και κρατιέμαι στις κακοκαιρίες όπως το γεράνι...

Προχωρώ μέσ' από τα πέτρινα κεριά,
γυναίκες που κρατάν μισοφέγγαρα.
Ο Θεός λείπει. Αυτός ο κήπος δεν έχει τέλος
και κανείς δεν ξέρει τι τον περιμένει.
Κάθε όνομα φέγγει για λίγο μες στα σκοτεινά
κι ύστερα σβήνει και χάνεται.

Οδυσσέας Ελύτης (Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου)

Τα παιδιά της  Στ3 τάξης φωτογραφίζουν και ελπίζουν!

Από τη μαθήτρια της Στ3' τάξης Ελένη Τουμπανιάρη.

Από τον μαθητή της Στ3' τάξης Γιώργο Μηλαθιανάκη.

Ορατόριο
Το ορατόριο είναι μία μουσική σύνθεση μεγάλη σε διάρκεια για ορχήστρα σόλο φωνές και χορωδία. Το ορατόριο έχει ένα θέμα το οποίο αναπτύσεται μουσικά κατά την  διάρκειά του, πάντα σύμφωνα με τον λόγο ,  που μπορεί να είναι ποίηση ή και λόγος πεζός .
Παρά το ότι στην πορεία του έργου ξετυλίγεται μια ιστορία το ορατόριο δεν έχει σκηνική δράση δηλ. δεν έχει θεατρικές σκηνές. Τα θέματα που πραγματεύονται τα ορατόρια είναι διάφορα όμως το είδος αυτό της μουσικής βρήκε την τελείωσή του στα θρησκευτικά θέματα.
Το έργο που ανέβασα στις 10 Απριλίου του Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Γιάννη Μαρκόπουλου σε ποίηση του Διονυσίου Σολωμού είναι ένα ορατόριο αφού μας αφηγήται μία ιστορία χωρίς σκηνική δράση.
Μεγάλοι συνθέτες όπως ο Μπαχ, ο Χαίντελ , ο Χάιντν και πολλοί άλλοι έγραψαν ορατόρια που θεωρούνται αριστουργήματα της παγκόσμιας μουσικής δημιουργίας.
Χαρακτηριστικό έργο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ είναι  τα κατά Ματθαίο πάθη  που αναφέρεται στα πάθη του Χριστού. Το πρώτο βίντεο είναι ένα απόσπασμα από το έργο αυτό (είπαμε οτι τα έργα αυτά είναι μεγάλα σε διάρκεια)
Ένα δεύτερο βίντεο είναι απόσπασμα από το έργο του Χάιντν που έχει τον τίτλο Δημιουργία (The Creation) το τελευταίο μέρος του έργου ( Sing the Lord, ye voices all !)

Εύχομαι σε όλους Καλή Ανάσταση

Bach - St. Matthew Passion BWV 244 (Karl Richter, 1971) - 1/22

Haydn Creation Final Chorus - Southwell Music Festival

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Οι  ''Ελεύθεροι Πολιορκημένοι'' είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Διον. Σολωμού. Ο ποιητής άντλησε την έμπνευσή του από τον αγώνα των Μεσολογγιτών, κατά τη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου( 1825 - 1826 ) και την ηρωική τους έξοδο στις 10 Απριλίου 1826 ( Κυριακή των Βαΐων). Ο Διον. Σολωμός ξεκινώντας από το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, υμνεί τον αγώνα του ανθρώπου για την ηθική, την εσωτερική του ελευθερία. Το έργο αποτελείται από τρία σχεδιάσματα, ''προσχέδια''. Ο ποιητής δούλεψε τους ''Ελεύθερους Πολιορκημένους'' εξαντλητικά και για πολλά χρόνια (μέχρι το τέλος της ζωής του), χωρίς όμως να τους δώσει τελειωτική μορφή. Στο Β' σχεδίασμα περιγράφεται η τραγική θέση των πολιορκημένων στο Μεσολόγγι την ώρα της άνοιξης που η ομορφιά της φύσης είναι κυρίαρχη. Ο Διον. Σολωμός χρησιμοποιώντας τον λόγο εκφράζει την ομορφιά του κόσμου, της φύσης και της ζωής αλλά και το μεγαλείο ενός λαού που αγωνίζεται.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Α´ I. Τότες ἐταραχτήκανε τὰ σωθικά μου, καὶ ἔλεγα πὼς ἦρθε ὥρα νὰ ξεψυχήσω· κ᾿ εὑρέθηκα σὲ σκοτεινὸ τόπο καὶ βροντερό, ποὺ ἐσκιρτοῦσε σὰν κλωνὶ στάρι ῾ς τὸ μύλο ποὺ ἀλέθει ὀγλήγορα, ὡσὰν τὸ χόχλο ῾ς τὸ νερὸ ποὺ ἀναβράζει᾿ ἐτότες ἐκατάλαβα πὼς ἐκεῖνο ἤτανε τὸ Μεσολόγγι· ἀλλὰ δὲν ἔβλεπα μήτε τὸ κάστρο, μήτε τὸ στρατόπεδο, μήτε τὴ λίμνη, μήτε τὴ θάλασσα, μήτε τὴ γῆ ποὺ ἐπάτουνα, μήτε τὸν οὐρανό᾿ ἐκατασκέπαζε ὅλα τὰ πάντα μαυρίλα καὶ πίσσα, γιομάτη λάμψι, βροντή, καὶ ἀστροπελέκι· καὶ ὕψωσα τὰ χέρια μου καὶ τὰ μάτια μου νὰ κάνω δέηση, καὶ ἰδοὺ μές᾿ ῾ς τὴν καπνίλα μία μεγάλη γυναίκα μὲ φόρεμα μαῦρο σὰν τοῦ λαγοῦ τὸ αἷμα, ὅπου ἡ σπίθα ἔγγιζε κ᾿ ἐσβενότουνε· καὶ μὲ φωνή, ποὺ μοῦ ἐφαίνονταν πὼς νικάει τὴν ταραχὴ τοῦ πολέμου, ἄρχισε· «Τὸ χάραμα ἐπῆρα Τοῦ Ἥλιου τὸ δρόμο, Κρεμώντας τὴ λύρα Τὴ δίκαιη ῾ς τὸν ὦμο, Κι᾿ ἀπ᾿ ὅπου χαράζει Ὡς ὅπου βυθᾶ, Τὰ μάτια μου δὲν εἶδαν τόπον ἐνδοξότερον ἀπὸ τοῦτο τὸ ἁλωνάκι.»

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Β´

Ι.

Ἄκρα τοῦ τάφου σιωπὴ στὸν κάμπο βασιλεύει· Λαλεῖ πουλί, παίρνει σπειρί, κ᾿ ἡ μάνα τὸ ζηλεύει. Τὰ μάτια ἡ πείνα ἐμαύρισε· στὰ μάτια ἡ μάνα μνέει· Στέκει ὁ Σουλιώτης ὁ καλὸς παράμερα, καὶ κλαίει: «Ἔρμο τουφέκι σκοτεινό, τί σ᾿ ἔχω ῾γὼ στὸ χέρι; Ὁποῦ σὺ μοὔγινες βαρὺ κι ὁ Ἀγαρηνὸς τὸ ξέρει.»

ΙΙ.

Τὸ Μεσολόγγι ἔπεσε τὴν ἄνοιξη· ὁ ποιητὴς παρασταίνει τὴν Φύση, εἰς τὴ στιγμὴ ποὺ εἶναι ὡραιότερη, ὡς μία δύναμη, ἡ ὁποία, μὲ ὅλα τ᾿ ἄλλα καὶ ὑλικὰ καὶ ἠθικὰ ἐνάντια, προσπαθεῖ νὰ δειλιάση τοὺς πολιορκημένους· ἰδοὺ οἱ Στοχασμοὶ τοῦ ποιητῆ:

Ἡ ζωὴ ποὺ ἀνασταίνεται μὲ ὅλες της τὲς χαρές, ἀναβρύζοντας ὁλοῦθε, νέα, λαχταριστή, περιχυνόμενη εἰς ὅλα τὰ ὄντα· ἡ ζωὴ ἀκέραιη, ἀπ᾿ ὅλα της φύσης τὰ μέρη, θέλει νὰ καταβάλῃ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή· θάλασσα, γῆ, οὐρανός, συγχωνευμένα, ἐπιφάνεια καὶ βάθος συγχωνευμένα, τὰ ὁποῖα πάλι πολιορκοῦν τὴν ἀνθρώπινη φύση στὴν ἐπιφάνεια καὶ εἰς τὸ βάθος της.

Ἡ ὡραιότης τῆς φύσης, ποὺ τοὺς περιτριγυρίζει, αὐξαίνει εἰς τοὺς ἐχθροὺς τὴν ἀνυπομονησία νὰ πάρουν τὴ χαριτωμένη γῆ, καὶ εἰς τοὺς πολιορκημένους τὸν πόνο ὅτι θὰ τὴ χάσουν.

Ὁ Ἀπρίλης μὲ τὸν Ἔρωτα χορεύουν καὶ γελοῦνε, κι ὅσ᾿ ἄνθια βγαίνουν καὶ καρποὶ τόσ᾿ ἄρματα σὲ κλειοῦνε. Λευκὸ βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει Καὶ μὲς τὴ θάλασσα βαθειὰ ξαναπετειέται πάλι, Κι᾿ ὁλόλευκο ἐσύσμιξε μὲ τ᾿ οὐρανοῦ τὰ κάλλη. Καὶ μὲς τῆς λίμνης τὰ νερά, ὅπ᾿ ἔφθασε μ᾿ ἀσπούδα Ἔπαιξε μὲ τὸν ἴσκιο τῆς γαλάζια πεταλούδα, Ποὺ εὐωδίασε τὸν ὕπνο της μέσα στὸν ἄγριο κρίνο· Τὸ σκουληκάκι βρίσκεται σ᾿ ὥρα γλυκειὰ κ᾿ ἐκεῖνο. Μάγεμα ἡ φύσις κι᾿ ὄνειρο στὴν ὀμορφιὰ καὶ χάρη, Ἡ μαύρη πέτρα ὁλόχρυση καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι· Μὲ χίλιες βρύσες χύνεται, μὲ χίλιες γλῶσσες κρένει: Ὅποιος πεθάνῃ σήμερα χίλιες φορὲς πεθαίνει. Τρέμ᾿ ἡ ψυχὴ καὶ ξαστοχᾶ γλυκὰ τὸν ἑαυτό της.

Απ'τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά

και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε ω! χαίρε ελευθεριά.

Η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου έγινε το έτος 1822 από τις 25 του μήνα Οκτώβρη και διήρκεσε μέχρι το τέλος του ίδιου έτους. Το Μεσολόγγι άντεξε. Όμως οι Οθωμανοί το ήθελαν οπωσδήποτε υποταγμένο, διότι η πόλη αυτή ,την εποχή εκείνη ήταν κέντρο οικονομικό και πολιτικό για την Δυτική Ελλάδα.
Η δεύτερη πολιορκία άρχισε τον Απρίλιο του 1825. Επί έναν ολόκληρο χρόνο οι Μεσολογγίτες ήταν αποκλεισμένοι από κάθε βοήθεια, και ανεφοδιασμό από ξηρά και θάλασσα.  Η πείνα - δεν είχαν να φάνε τίποτε πια- και οι αρρώστιες, τους είχαν εξαντλήσει. Τότε πήραν την απόφαση να βγούνε από την πολιορκημένη πόλη. Χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες με αρχηγούς τους Δημήτριο Μακρή, Νότη Μπότσαρη και Κίτσο Τζαβέλα. Το σχέδιο ήταν να αιφνιδιάσουν  και να  διασπάσουν τον εχθρό, ώστε να βρούνε δίοδο εξόδου.
Όμως απέτυχαν (λάθος εκτέλεση του σχεδίου, λάθος εκτίμηση της κατάστασης ή προδοσία)  και σφαγιάσθηκαν από τους πολιορκητές.
Η είδηση έφτασε στην Ευρώπη όπου οι ποιητές και οι ζωγράφοι έκαναν γνωστό σε όλον τον κόσμο  το δράμα του Ελληνικού λαού.  Αυτό έγινε  αιτία να αναπτυχθεί το κίνημα του φιλελληνισμού.
Η μέρα που έγινε η έξοδος του Μεσολογγίου ήταν η Κυριακή των Βαϊων στις 10 Απριλίου του 1826.

Ακούστε δύο αποσπάσματα από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους σε ποίηση Διονυσίου Σολωμού και μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, και ένα σε ποίηση Δ. Σολωμού και μουσική του Χρήστου Λεοντή.
Για να ξέρουμε τι ακούμε .
καλή ακρόαση.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ / Διονυσιος Σολωμος-Γιαννης Μαρκοπουλος (22/3/2015)

Άκρα του τάφου σιωπή - Νίκος Ξυλούρης

Το χάραμα επήρα - Νένα Βενετσάνου (Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

Ο απρόβλεπτος ιός φέρνει νέες ισορροπίες για τον καθένα μας. Το μικρό μας σπίτι γίνεται ο νέος μας πλανήτης και η επιβολή στη φύση αντιστρέφεται βίαια...
Ας αναλογιστούμε:
τη ρύπανση των υδάτων
τις πυρκαγιές
το κλίμα
την ατμοσφαιρική ρύπανση
τις εποχές που μπερδεύτηκαν
αλλά και
την ανακύκλωση που εφαρμόζαμε στην τάξη μας
τους σπόρους βελανιδιάς, που προλάβαμε να φυτέψουμε...
Ας ακούσουμε μουσική:
''Η μουσική των νερών'' G. F. Handel
''Η σονάτα του σεληνόφωτος'' L. V. Beethoven
''Το τραγούδι της Γης''G. Mahler
''Η συμφωνία των Άλπεων'' R. Strauss
''Η θάλασσα'' C. Debussy

https://www.youtube.com/watch?v=Kuw8YjSbKd4
https://www.youtube.com/watch?v=AxfAW08ZwFc

Γειά σας παιδιά

Σήμερα θα συνεχίσω να σας εκπλήσσω με τα όργανα που θα σας παρουσιάσω. Πρώτα θα σας γνωρίσω την Καλίμπα.
 Η καλίμπα ανήκει και αυτή στα ιδιόφωνα μουσικά όργανα. Αποτελείται από ένα ξύλινο σώμα σαν ένα κουτί με μία τρύπα Αυτό είναι το αντηχείο του οργάνου. Πάνω σε αυτό το ξύλινο κουτί στηρίζονται μεταλλικά ελάσματα . Ο αριθμός τους ποικίλει ανάλογα με το μέγεθος του οργάνου.
Ο ήχος του είναι χαλαρωτικός. Υπάρχουν όμως και καλίμπες που δέχονται ενισχυτή.Αυτές τις χρησιμοποιούν κυρίως οι μουσικοί που παίζουν στον δρόμο.

Το δεύτερο όργανο που θα σας παρουσιάσω λέγεται Theremin και είναι ηλεκτρονικό. Ανακαλύφθηκε τυχαία το έτος 1920 δηλ. πριν από έναν αιώνα ακριβώς , κατά την διάρκεια πειραμάτων μέσα σε εργαστήριο. Ονομάστηκε θέρεμιν γιατί έτσι ονομαζόταν ο άνθρωπος που το επινόησε.
Το Θέρεμιν είναι ένα κουτί από το οποίο προεξέχουν δύο κεραίες που δημιουργούν ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Με την κίνηση του χεριού του ανάμεσα στις κεραίες και το ηλεκτρικό δυναμικό του σώματός του, ο μουσικός επιδρά στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Οι μεταβολές αυτές του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου αναγνωρίζονται, ενισχύονται και αναπαράγονται από τις κεραίες ως ήχος.
όπως θα δείτε στο video o εκτελεστής κουνάει τα χέρια του στον αέρα δίχως να αγγίζει το όργανο.Γι'αυτό και είναι δύσκολο.  

Peaceful Mystery - Kalimba - Ake Bono Tuning

The Sound of Silence – Simon and Garfunkel (kalimba cover by Natalya Obu...

THEREMIN - Over The Rainbow

Το Πάσχα στα Μέγαρα

Σε λίγο μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα. Θα ζήσουμε τα Άγια Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου.
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι κάθε τόπος έχει τα δικά του πασχαλινά ήθη και έθιμα. Ας θυμηθούμε, σήμερα, εμείς κάποια από τα ήθη και έθιμα του δικού μας τόπου, των Μεγάρων, παρμένα από τη Μεγαρική Λαογραφία.
Στα Μέγαρα, το Σάββατο του Αγίου Λαζάρου μικρά κορίτσια πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι κρατώντας καλάθια στολισμένα με λουλούδια και τραγουδούσαν. Οι άνθρωποι τους έδιναν χρήματα, αυγά, στραγάλια και καραμέλες. Την Κυριακή των Βαΐων οι χριστιανοί παρακολουθούσαν τη Θεία Λειτουργία στην εκκλησία και μετά έπαιρναν "βάγια". Τα "βάγια" τα κρατούσαν τρεις ημέρες κρεμασμένα στην πόρτα του σπιτιού τους. Τα φύλλα της βάγιας τα χρησιμοποιούσαν ως μυρωδικό στα φαγητά.
Τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας οι κάτοικοι των Μεγάρων με ευλάβεια αγρυπνούσαν στις εκκλησίες και νήστευαν. Τη Μεγάλη Τετάρτη γινόταν το "Μεγάλο Ευχέλαιο" για να φτιάξουν οι γυναίκες το προζύμι της Εκκλησίας που το ζύμωναν με βαγιόνερο. Από το προζύμι αυτό της εκκλησίας έπαιρναν στη συνέχεια όλες οι ενορίτισσες για να φτιάξουν τις πασχαλινές σπιτικές κουλούρες. Τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί τα παιδιά ,αφού μαζεύονταν σε παρέες δύο- τριών ατόμων, έβγαιναν στο δρόμο και έλεγαν σε κάθε σπίτι το"το μοιρολόι ή παρηγοριά της Παναγίας". Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το "μοιρολόι της Παναγίας" έχει χαθεί ως έθιμο και σπάνια υπάρχουν παιδιά αυτή την ημέρα στο δρόμο.
Επίσης, τη Μεγάλη Πέμπτη οι Μεγαρίτισσες έβαφαν κόκκινα αυγά. Η σημασία του κόκκινου χρώματος είναι διπλή. Συμβολίζει το αίμα του Χριστού αλλά και τη χαρά της Ανάστασης. Το ένα από τα κόκκινα αυγά που το γέννησε μαύρη κότα το έβαζαν στο εικονοστάσιο του σπιτιού και το φύλαγαν όλο το χρόνο για το καλό. Τη βαφή των αυγών την έχυναν την ίδια μέρα ή ύστερα από σαράντα ημέρες. Τη νύχτα της  Μεγάλης Πέμπτης οι γυναίκες ξενυχτούσαν στην εκκλησία το Χριστό, άναβαν τρία κεριά στον σταυρό του, ένα στο κεφάλι και δύο στα χέρια, τα οποία μόλις καίγονταν μέχρι τη μέση τα έσβηναν και έβαζαν άλλα. Αυτό γινόταν μέχρι το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής. Τα μισοκαμένα κεριά τα κρατούσαν.
Τη Μεγάλη Παρασκευή το πρωί ζύμωναν "τσεραμιδόπιτες", δηλαδή πίτες ψημένες στο κεραμίδι και τις έτρωγαν όλη μέρα γιατί ήταν νηστίσιμες. Οι κοπέλες στόλιζαν τον "Επιτάφιο" και έβαζαν στοίχημα ποιος Επιτάφιος από τις τρεις εκκλησίες της πόλης θα στολιζόταν καλύτερα. Όλη μέρα οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα και οι άνθρωποι πήγαιναν στις εκκλησίες για να προσκυνήσουν τον Επιτάφιο. Το μεσημέρι γινόταν η "Αποκαθήλωση", κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Τη νύχτα γινόταν η περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους της συνοικίας, ενώ τα κορίτσια που ήταν μαυροφορεμένα παρίσταναν τις μυροφόρες και έψελναν τα Άγια Πάθη: "Η ζωή εν τάφω", "άξιον εστί", "αι γενεαί πάσαι". Το ίδιο συμβαίνει μέχρι τώρα. Ύστερα από σαράντα ημέρες ξεστόλιζαν τον Επιτάφιο και έπαιρναν τα λουλούδια και τα κεριά. Σήμερα τον Επιτάφιο τον ξεστολίζουν μετά από επτά ημέρες ή την ίδια μέρα. Τα λουλούδια και τα κεριά της Μεγάλης Παρασκευής, μαζί με τα κεριά της Μεγάλης Πέμπτης τα χρησιμοποιούσαν σαν φυλαχτά για πονοκεφάλους, ενώ οι ναυτικοί άναβαν τα μισοσβησένα κεριά στις θαλασσοταραχές για να κοπάσουν οι φουρτούνες και να σωθούν. Επίσης, τη Μεγάλη Παρασκευή οι κάτοικοι πήγαιναν στο νεκροταφείο, άναβαν κεριά και μοιρολογούσαν.
Το Μεγάλο Σάββατο, τα παλιά τα χρόνια, στη λειτουργία, εκεί που έψελναν το "Ανάστα ο Θεός" οι ιερείς μαζί με τους ψάλτες χόρευαν, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος τους έραινε με φύλλα βάγιας, έθιμο που έχει χαθεί σήμερα. Την ημέρα αυτή γίνονταν όλες οι προετοιμασίες για το Πάσχα. Ψώνιζαν αρνιά, τρόφιμα και όλα τα απαραίτητα για τη Μεγάλη γιορτή. Στη συνέχεια όλοι οι χριστιανοί κάθονταν με κατάνυξη μέχρι να τελειώσει η λειτουργία της Ανάστασης, ψάλλοντας όλοι μαζί το "Χριστός ανέστη", άκουγαν τα Αναστάσιμα τροπάρια με ευχαρίστηση και στο τέλος κοινωνούσαν.   'Ύστερα με αναμμένες τις λαμπάδες γυρνούσαν στα σπίτια τους, έφτιαχναν σταυρούς στις πόρτες ψηλά με τον καπνό της λαμπάδας, άναβαν το καντήλι και έτρωγαν με όρεξη τη μαγειρίτσα.
Το επόμενο πρωί (Κυριακή του Πάσχα), άναβαν φωτιές στις γειτονιές πολλοί μαζί, σούβλιζαν τα αρνιά και το γλέντι κρατούσε μέχρι αργά το βράδυ. Εκείνη τη μέρα δεν επιτρεπόταν να περπατούν οι άνθρωποι ξυπόλητοι γιατί μόνο η μάνα του Ιούδα περπατούσε έτσι. Οι μεγάλοι σε ηλικία εξέταζαν τα κόκκαλα των αρνιών που έτρωγαν και έδιναν διάφορες μαντείες. Ο κόσμος πίστευε πως την ημέρα της Ανάστασης ανασταίνονταν οι νεκροί από τον Άδη και ζούσαν σαράντα μέρες ελεύθεροι. Στη δεύτερη Ανάσταση το απόγευμα, κάποιος ειδικός έφτιαχνε με άχυρο ομοίωμα του Ιούδα, βάζοντας μέσα μπαρούτι, πετρέλαιο και εκρηκτικές ύλες. Έπειτα, το έκαιγε μπροστά στην εκκλησία, για το κάψιμο του Ιούδα.
Την δεύτερη μέρα του Πάσχα, μόλις τελείωνε η εκκλησία, τα παιδιά έφτιαχναν έναν σταυρό από λουλούδια και καλάμια, στολίζοντας τον με ένα κόκκινο μαντήλι και πήγαιναν στα σπίτια τραγουδώντας τα "Ρουσάλια" ("Να τα πούμε τα Ρουσάλια; Πες τε τα βρε παλικάρια. Να στα πούμε εσένα πρώτα, μου σε βρήκαμε στην πόρτα"), έθιμο που προέρχεται από τα Ιεροσόλυμα. Μία Μεγαρίτικη παράδοση αναφέρει ότι όταν ο Σοφός Σολομώντας (972π.Χ) έκτισε τη μεγαλοπρεπή εκκλησία στα Ιεροσόλυμα κάλεσε στα εγκαίνια ανθρώπους από όλη την Οικουμένη για να τη δουν. Έτσι πήγαν και οι Μεγαρίτες και έφεραν αυτό το έθιμο στον τόπο τους.
Στα Μέγαρα κάθε Τρίτη του Πάσχα αναβιώνει το πανάρχαιο έθιμο του χορού της Τράτας, στην πλατεία της εκκλησίας του Άη Γιάννη του Γαλιλαίου, του επονομαζόμενου "Χορευταρά". Από νωρίς το απόγευμα της τρίτης μέρας του Πάσχα νέοι και νέες της πόλης των Μεγάρων συγκεντρώνονται στο χώρο αυτό, φορώντας τις παραδοσιακές στολές. Όταν η παρέα μεγαλώσει, με τη συνοδεία παραδοσιακών οργάνων αρχίζει ο χορός πρώτα από τις γυναίκες ,που κρατώντας τα χέρια τους χιαστί χορεύουν τον αργό τελετουργικό χορό της Τράτας.
Η μορφή του χορού και οι κινήσεις των γυναικών, σε συνδυασμό με την τοιχογραφία που βρέθηκε σε αρχαίο τάφο στην πόλη Ρούβου της Κάτω Ιταλίας περί το 400π.Χ και αναπαριστά πανομοιότυπο αρχαίο χορό, φανερώνει ότι ο χορός της Τράτας είναι η εξέλιξη του αρχαίου Όρμου. Ο αρχαίος Όρμος είναι ο χορός των πεπλοφόρων Παρθένων, που χόρευαν προς τιμή της θεάς Δήμητρας. Κατά την περιγραφή του Λουκιανού, πρόκειται για έναν κυκλικό χορό στον οποίο επικεφαλής ήταν ένας έφηβος. Ο έφηβος αυτός έσερνε τις κοπέλες που χόρευαν με κινήσεις χαριτωμένες και σοβαρές.
Η προφορική παράδοση αναφέρει ότι ο χορός της Τράτας ανανεώθηκε και καθιερώθηκε επί Τουρκοκρατίας. Τότε οι Μεγαρίτες, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν αναλλοίωτα τα θρησκευτικά τους ήθη, θέλησαν να έχουν δικό τους τόπο λατρείας. Έτσι ζήτησαν από τον Τούρκο διοικητή να τους επιτρέψει να κτίσουν μία εκκλησία στο χώρο που σήμερα είναι το εκκλησάκι του Αι-Γιάννη. Ο Τούρκος διοικητής τους έδωσε την άδεια με την προϋπόθεση να τη χτίσουν αυθημερόν. Τότε, οι Μέγαρίτες μεταφέροντας τα υλικά χέρι με χέρι και εκτελώντας τη μία εργασία μετά την άλλη, με μόνο όπλο την πίστη τους και την ισχυρή θέλησή τους, κατάφεραν να ολοκληρώσουν το χτίσιμο της εκκλησίας μέσα σε μία ημέρα, από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου.
Για να γιορτάσουν το γεγονός, οι κοπέλες άρχισαν να χορεύουν τον χορό της Τράτας, ο οποίος καθιερώθηκε να χορεύεται την Τρίτη του Πάσχα. Το όνομά του πιθανότατα ο χορός το πήρε από τον τρόπο που πιάνονται τα χέρια των γυναικών (χιαστί), που μοιάζει με τον τρόπο ψαρέματος, την τράτα. Το χαρακτηριστικό τραγούδι του χορού είναι σε δίσημο ρυθμό, λέγεται "Λαμπρή Καμάρα" και έχει γιορταστικούς στίχους, όπως αρμόζουν στη μέρα που τραγουδιέται.
Πιο παλιά οι κοπέλες χόρευαν τραγουδώντας μόνες το τραγούδι χωρίς τη συνοδεία οργάνων, κάτι που καθιερώθηκε αργότερα και διατηρείται μέχρι σήμερα. Τα όργανα που συνόδευαν τον χορό της Τράτας ήταν παλιότερα ζυγιές από βιολί- λαγούτο ή βιολί- σαντούρι και σήμερα που το έθιμο έχει γίνει ένα λαϊκό πανηγύρι με τη συμμετοχή των αντρών, συνοδεύεται από όλα τα μουσικά όργανα που υπάρχουν στην περιοχή των Μεγάρων και των γύρω περιοχών.
Αυτά ήταν τα έθιμα των Μεγάρων. Κάποια από αυτά αναβιώνουν μέχρι σήμερα, ενώ κάποια άλλα δυστυχώς έχουν χαθεί με το πέρασμα των χρόνων. Ακολουθούν δύο παραδοσιακά τραγούδια που αναφέρθηκαν παραπάνω, το τραγούδι των κοριτσιών το Σάββατο του Λαζάρου και το "μοιρολόι της Παναγίας". Οι πληροφορίες που τα συνοδεύουν είναι στην τοπική διάλεκτο των Μεγάρων , όπως τις συνάντησα στις πηγές που ανέτρεξα κι έτσι θέλησα να τις μεταφέρω, για να μαθαίνουν οι μικροί και να θυμούνται οι μεγάλοι! Αγαπητοί μου αναγνώστες, σας εύχομαι , κλείνοντας, Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!

Το Σάββατο του Λαζάρου
Εισαγωγικά: Την παραμονή των Βαγίωνε αυγή- αυγή βγαίνανε τα θηλυκά τσαι λέγανε τον Λάζαρο στα σπίτια. Κρατούσανε τσαι ένα καρτάλι τσαι, αφού τραγουδούσανε, ύστερα τις φιλεύγανε οι νοικοτσυράδες διάφορα φαγώσιμα, ως αυγά, κουλούρια τσαι άλλα πολλά. Στο τέλος λέγανε τα θηλυκά όλα μαζί "τσαι του χρόνου τον Λάζαρον, με γεια τα Βάγια". Τσαι οι νοικοτσυρες απαντάανε "τσαι του χρόνου, παρομοίως, χρόνια πολλά και καλή τύχη".
Το τραγούδι έλεγε:

                                                  'Ηρθε ο Λάζαρος

                                                 ήρθαν τα Βάγια

                                              ήρθε η τσουριατσή

                                               που τρων'τα ψάρια

                                       Κορασίδες μου στραβοκαθίστε

                                          να μαζέψωμε βερυκοτσίνι

                                         να παινέψουμε καλόν αφέντη

                                            Το μάθατε τι γίνη

                                         σήμερα στην Παλαιστίνη;

                                          Λάζαρος απελυτρώθη

                                       ανεστήθη τσαι σηκώθη.

                                    Τότε Μάρθα τσαι Μαρία

                                            πάγωμεν εις τα μνημεία

                                         τότε όλη η Βηθανία.

                                         Έβγα έξω Λάζαρέ μου                

                                         φίλε μου τσ 'αγαπητέ μου,

                                      ζωντανός σαβανωμένος

                                       τσαι με τσερί ζωσμένος

                                       Πες μας Λάζαρε τι είδες

                                         στον Άδη που επήγες;

                                           Είδα φόβους, είδα τρόμους

                                           είδα βάσανα τσαι πόνους.

                                      Δώστε μου νερό λιγάτσι

                                         να ξεπλύνω το φαρμάτσι,

                                         της καρδιάς μου των χειλέων

                                           τσαι μη με ρωτάτε πλέον.

                                          Τσαι χρόνια πολλά

Μοιρολόι της Παναγίας:

Εισαγωγικά: Τη Μεγάλη Παραστσευγή ήτανε όλοι θλιμμένοι τσαι το είχανε σε κακό να κάνουνε τσαι την παραμικρή δουλειά. Οι στράτες ήτανε έρημες τσαι μονάχα τα παιδία πηγαίνανε τσαι τσείνα λυπημένα, με παρακατιανά ρούχα ντυμένα, για να πούνε το τραγούδι της Παναγίας στα σπίτια. Δεν άκουε τότενες κανείς καμία άλλη φασαρία παρά τις καμπάνες, που χτυπάανε λυπητερά, για το Χριστό, τσαι τις κλαψιάρικες φωνές των παιδίωνε.

Το τραγούδι έλεγε: 

Σήμερα μαύρος ουρανός,

σήμερα μαύρη μέρα,

σήμερα όλα θλίβονται 

τσαι τα βουνά λυπούνται.

Σήμερα έβαναν βουλή

οι άνομοι Οβραίοι,

οι άνομοι τσαι τα στσυλιά 

τσ' οι τρις καταραμένοι,

για να σταυρώσουν τον Χριστό

τον πάντω Βασιλεα.

Ο Κύριος ηθέλησε

να μπη σε περιβόλι, 

να κάμη δείπνο μυστικό

για να τον λάβουν όλοι.

Τσ' η Παναγιά η Δέσποινα

καθόταν μοναχή της,

τις προσευχές της έκαμε

για τον Μονογενή της.

Φωνή εξήλθε εξ ουρανού

τσ' απ' Αρχαγγέλου στόμα:

Σώνουν Κυρά μ' οι προσευχές,

σώνουν τσαι οι μετάνοιες, 

γιατί τον γυιο Σου πιάσανε

τσαι στον χαλκά τον πάνε.

Σάμπως μου τον επιάσανε

τσαι που μου τονε πάνε;

Σαν κλέφτη τον επιάσανε

τσαι σα φονιά τον πάνε,

τσαι στου Πιλάτου τις αυλές

πολύ τον τυραγνάνε.

Χαλκιά χαλκιά φιάσε καρφιά

φιάσε τρία περόνια.

Τσαι τσείνος ο παράνομος

βαρεί τσαι φτιάχνει πέντε.

Συ, φαραέ, που τα έφτιασες 

πρέπει να μας διδάξης.

Βάλτε τα δυο στα χέρια Του

τσαι τ'άλλα δυο στα πόδια,

το πέμπτο το φαρμακερό

βάλτε το στην καρδιά Του,

να τρέξη αίμα τσαι νερό

να λιγωθή η καρδιά Του.

Η Παναγιά σαν τ΄άκουσε 

έπεσε τσαι λιγώθη,

σταμνί νερό της ρίξανε,

τρία κανάτια μόσχο.

Τσαι σα' της ηρθ' ο λογισμός,

τσαι σα' της ηρθ' ο νους της

ζητάει μαχαίρι να σφαγή 

φωτιά να πάη να πέση,

ζητάει γκρεμό να γκρεμιστή

για το Μονογενή της.

Κάμε Κυρά μ' υπομονή,

λάβε Κυρά μου ανέση,

τσαι πως να κάμω υπεμονή

τσαι πώς να λάβω ανέση;

ένα Υιόν Μονογενή

τσαι τσείνον σταυρωμένο;

Η Μάρθα τσ' η Μαγδαληνή

τσαι του Λαζάρου η μάννα,

τσαι του Ιακώβου η αδελφή

τσ' οι τέσσερις αντάμα,

πιάκανε το στρατί- στρατί 

στρατί, το μονοπάτι.

Το μονοπάτι τις έβγανε

μεσ' του ληστού την πόρτα.

Άνοιξε πόρτα του ληστού

τσαι πόρτα του Πιλάτου.

Τσ' η πόρτα από το φόβο της 

ανοίγει μοναχή της. 

Κοιτά δεξιά, κοιτά ζερβά

κανένα δεν γνωρίζει,

κοιτά τσαι δεξιώτερα

λέπει τον άγιο Γιάννη.

Άγιε μου Γιάννη μαθητά

του γυιου μου ηγαπημένε,

μην είδες συ το γυιόκα μου

τσαι σε διδάσκαλό σου;

Δεν έχω στόμα να σου πω,

γλώσσα να σου μιλήσω,

δεν έχω χέρι, πάλαμο,

για να σου τόνε δείξω.

Λέπεις ετσείνο το γυμνό,

τον παραπονεμένο,

όπου φορεί πουκάμισο

στο αίμας βουτημένο;

όπου φορεί στη τσεφαλή

αγκαθινό στεφάνι;

Ετσείνος ειν' ο γυιόκας σου

τσαι με διδάσκαλός μου.

Τσ' η Παναγιά πλησίασε 

γλυκά να του μιλήση:

-Δε μου μιλής παιδάτσι μου;

δε μου μιλείς παιδί μου;

-Τι να σου πω μαννούλα μου

που διάφορο δεν έχω,

μόνο το Μέγα Σάββατο

κοντά το μεσημέρι,

που θα λαλήση ο πετεινός

σημαίνουν οι καμπάνες,

τοτε τσαι συ μαννούλα μου

θα 'χης χαρές μεγάλες.

Όποιος το λέει σώζεται

όποιος τ' ακούει αγιάζει

τσ' όποιος το καλοπαγκραστή

Παράδεισο θα λάβη.

Παράδεισο τσαι λίβανο

από τον Άγιο Τάφο.

Τσαι του χρόνου- καλή Ανάσταση

Βιβλιογραφία: "Μεγαρική Λαογραφία", Γεωργίου Σ. Τσορβά, Αρχιμανδρίτη, ιδιόχειρη έκδοση, Ιούνιος 2000.                              

Γειά σας παιδιά.
σήμερα σας στέλνω δύο μουσικά κομμάτια με κρουστά όργανα. Στο πρώτο παίζουν τέσσερεις μουσικοί στον δρόμο ένα όργανο που ονομάζεται Handpan ή και Hangdrum. Ανήκει στα κρουστά ιδιόφωνα όργανα.  Στο δεύτερο ένας μουσικός με την βοήθεια της τεχνολογίας παίζει τρία διαφορετικά κρουστά.
Τώρα που τα "λέμε" από το σπίτι είναι ευκαιρία να ακούσουμε κάποια όργανα που δεν είναι συνηθισμένα στην  χώρα μας. πιστεύω όμως ότι θα σας φανούν ενδιαφέροντα.
Το όργανο hangdrum  μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο που το εσωτερικό του είναι κενό .Το υλικό της κατασκευής του είναι μέταλλο.
καλή ακρόαση 

Hang Massive, playing from their CD "As It Is" 2/4

Loris Lombardo - Aramir - Handpan, tabla, kanjira, shaker, darbuka and k...

Γειά σας και πάλι παιδιά , γονείς και συνάδελφοι.

Πολύ θα ήθελα να ξέρω αν αυτά τα βιντεάκια και οι πληροφορίες που σας στέλνω έχουν κάποιο ενδιαφέρον κυρίως για τα παιδιά.

Οι κινέζοι είναι ένας αρχαίος λαός που διατηρεί μέχρι σήμερα τον ιδιαίτερο πολιτισμό του και τις παραδόσεις του. Αγαπούν και σέβονται την Ελλάδα και τους Έλληνες θεωρώντας τους , τον άλλο μεγάλο πολιτισμό.Είναι  ο μόνος λαός στον κόσμο που την Ελλάδα την αποκαλούν Σι-Λα.

Το αρχικό γράμμα Ε της λέξης Ελλάς, στην γλώσσα τους προφέρεται Σι  και ακολουθεί η συλλαβή  Λα (-λλάς).

ΣΙ -ΛΑ λοιπόν ονομάζεται η Ελλάς στα κινέζικα αλλά σημαίνει και "ο άλλος μεγάλος πολιτισμός"

Πολύ τιμητικός ο τίτλος που έχει η χώρα μας για τους κινέζους. Για μας αυτοί είναι ο άλλος μεγάλος πολιτισμός. Λαοί που έχουν τόσο μακραίωνη ιστορία και επικοινωνία δεν μπορεί παρά να καλλιεργούν τον μεταξύ τους σεβασμό.

Οι  υπόλοιποι λαοί της ανατολής (Πέρσες , Άραβες , Τούρκοι )   ονομάζουν τους Έλληνες  Γιουνάν  δηλαδή Ίωνες αφού όπως ξέρουμε έτσι ονομαζόντουσαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας.

Όσο για τους Ευρωπαίους αυτοί μας ονομάζουν Γραικούς Geeks .Η λέξη γραικός (κατά μία ερμηνεία) σημαίνει παλαιός, αρχαίος. Υπάρχουν όμως και άλλες ερμηνείες για το πως προήλθε η ονομασία γραικός.Το δε όνομα Hellas το χρησιμοποιούν μόνο όταν αναφέρονται στην Αρχαία Ελλάδα .

Επανέρχομαι τώρα στην Κίνα. Υπάρχει μία περιοχή στα νοτιοδυτικά της χώρας που ονομάζεται επαρχία Γιουνάν.Υπάρχουν πολλές αναφορές στο διαδίκτυο σχετικά με αρχαίους έλληνες που έφτασαν μέχρι εκεί π.χ. Μέγας Αλέξανδρος. Καταλαβαίνουμε ότι η επιστήμη της αρχαιολογίας έχει πολλά να μελετήσει σχετικά μα αυτό το ζήτημα. 

Σήμερα κλείνουμε αυτό το μικρό -σε σχέση με το "μέγεθος" της Κίνας - αφιέρωμα στον πολιτισμό της με τρία βιντεάκια .Δείτε την όπερα της Κίνας, ένα πολύ ιδιαίτερο είδος θεάτρου, παρακολουθήστε το τσίρκο με τα ακροβατικά. Στο τσίρκο τους δεν χρησιμοποιούν ποτέ τα ζώα!

Τα κορίτσια με τα κρουστά παρουσιάζουν θέαμα εξαιρετικό.

 

παιδιά να περνάτε καλά και να προσέχετε τους γονείς.